การแบ่งปันคือการดูแล!
แบ่งปัน
ทวีต
แบ่งปัน
เมื่อโตขึ้นฉันไม่เคยเข้าร่วมกีฬาไม่เคย
เมื่อฉันให้กำเนิดลูกคนแรกของฉันฉันคิดเกี่ยวกับการเริ่มต้นการออกกำลังกายเพื่อลดน้ำหนักทารก 35 ปอนด์ แต่ความวุ่นวายที่สุดของการเรียนรู้วิธีการเป็นแม่ก็จบลงด้วยการพูดคุยที่บ้าคลั่ง! แต่ฉันก็เขย่าลูกชายของเราในรถเข็นเด็กและไปที่สวนสาธารณะในท้องถิ่นและเดิน
เมื่อลูกคนที่สองของฉันเกิดฉันได้รับ 40 ปอนด์และย้ายไปอยู่ตรงกลางไม่มีที่ไหนเลยไวโอมิง การเดินออกจากน้ำหนักไม่ใช่ตัวเลือกอีกต่อไปฉันลงทุนในดีวีดีออกกำลังกายและลดน้ำหนัก
สองปีต่อมาถึงเวลาที่จะลดน้ำหนักจากทารกสาม เพื่อนแม่ที่มีใจเดียวกันของฉันและฉันเริ่มพบกันทุกสัปดาห์สำหรับ Mama Boot Camp …และเป็นครั้งแรกที่ฉันวิ่ง มันเป็นเพียงระยะทางสั้น ๆ แต่กับแฟนนักกีฬาที่มีประสบการณ์เชียร์ฉันฉันเริ่มวิ่ง/เดินในระยะทางไกลและในที่สุดก็วิ่ง
เพื่อนสนิทของฉัน (Tallgirlj) และฉันลงทะเบียนสำหรับ 5K ฝึกฝนด้วยกันเป็นเวลาหลายเดือนและเมื่อเสร็จฉันก็ติดยาเสพติด
ฉันเริ่มเพิ่มไมล์มากขึ้นเรื่อย ๆ และลงทะเบียนสำหรับการแข่งขันที่ยาวนานขึ้นเพื่อช่วยกระตุ้นให้ฉันผลักดันต่อไป
เมื่อฉันเพิ่มไมล์และมีลูกอีกสองคน (รวมทั้งหมด 5) การค้นหาเวลาในการวิ่งก็ยากขึ้น แต่ฉันเริ่มตระหนักว่าการวิ่งเพื่อฉันได้กลายเป็นมากกว่าการลดน้ำหนักมาก
ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องอยู่คนเดียวและหนีไปจากทุกสิ่งที่ดึงมาที่ฉันตลอดทั้งวัน ถึงเวลาของฉันคนเดียวกับความคิดของฉันและโอกาสในการประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉันโดยไม่มีการหยุดชะงัก
แนวคิดที่เกี่ยวข้องสำหรับคุณแม่ที่พยายามกลับมามีรูปร่าง
ฉันรู้ว่าการหยุดพักและวิ่งหนีทำให้ฉันวิ่งกลับไปสู่ชีวิตของฉันรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นและพร้อมที่จะทำทุกอย่างที่มา เมื่อฉันไตร่ตรองวิธีการเขียนเกี่ยวกับการวิ่งและมันส่งผลกระทบต่อชีวิตของฉันอย่างไรฉันก็จำช่วงเวลาสำคัญที่เกิดขึ้นได้เมื่อวิ่ง
ระหว่างทารกสามถึงสี่ฉันมีการแท้งลูกสองครั้งติดต่อกัน ฉันรู้สึกกลัวเหนื่อยอ่อนและสิ้นหวัง ฉันจำที่จอดรถที่จอดรถในท้องถิ่นได้อย่างชัดเจนออกจากรถยนต์และวิ่งอย่างหนักเท่าที่จะทำได้ ฉันต้องการเอาชนะร่างกายของฉันฉันต้องการลงโทษเพราะล้มเหลวอีกครั้ง เมื่อแต่ละขั้นตอนที่สั่นสะเทือนบนทางเท้าฉันปล่อยให้ตัวเองคิดว่าทุกความคิดที่น่ากลัวว่าฉันได้ผลักลงมาหลายเดือน ในขณะที่ร่างกายของฉันขอร้องให้ฉันหยุดฉันฟังและชะลอตัวลงตามจังหวะปกติของฉัน … เพียงเพื่อตระหนักว่าเมื่อการหายใจของฉันช้าลงฉันก็เต็มไปด้วยความสงบที่หายไปหลายเดือน
ฉันตั้งครรภ์อีกหนึ่งเดือนต่อมา ขณะที่ฉันวิ่งผ่านไตรมาสแรกของฉันฉันมองเห็นความแข็งแกร่งของฉันให้ลูกน้อยของฉัน กระตุ้นให้เขาเจริญเติบโตและเติบโตอย่างเข้มแข็ง
หลังจากลูกสาวของฉันเกิด (ที่รัก 5) ฉันดิ้นรนในทุก ๆ ด้าน ฉันไม่สามารถสูญเสีย 20 ปอนด์สุดท้ายและฉันก็รู้สึกแย่ในชีวิตประจำวันของฉัน ขณะที่ฉันวิ่งขึ้นไปบนเนินเขาบนถนนลูกรังของฉันฉันรู้สึกว่าทุกปอนด์เพิ่มขึ้นและถึงแม้ว่าฉันจะได้ทำยอดเขาที่ 100 ครั้งก่อนหน้านี้สิ่งที่ฉันอยากทำก็คือวางลงในคูน้ำและร้องไห้ มันต้องใช้ความแข็งแกร่งทุกออนซ์ในการเคลื่อนไหวต่อไปและความกลัวที่ฉันรู้สึกว่าทำให้ฉันรู้ว่าฉันกำลังทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าหลังคลอด เมื่อฉันกลับถึงบ้านฉันเดินเข้าประตูเข้าไปในอ้อมแขนของสามีเริ่มร้องไห้และขอความช่วยเหลือจากเขา
ที่เกี่ยวข้อง 10 ของขวัญในนาทีสุดท้ายที่ไม่เหมือนใครสำหรับคุณแม่ที่มีสุขภาพดี
4 เดือนต่อมาฉันจบการแข่งขัน 15K ฉันอยู่คนเดียวเมื่อฉันเริ่มต้นมันกลัวตายและข่มขู่เกินกว่าความเชื่อของนักแข่งที่มีประสบการณ์หลายพันคนที่ล้อมรอบฉัน เมื่อฉันเข้าหาเส้นชัยฉันได้ยินชื่อของฉันและเห็นคู่สมรสและลูก ๆ ของฉันให้กำลังใจฉัน ความรักที่ฉันรู้สึกเมื่อครอบครัวของฉันกอดฉันเมื่อเสร็จสิ้นคู่สมรสของฉันด้วยน้ำตาแห่งความภาคภูมิใจในดวงตาของเขายังคงทำให้ฉันร้องไห้ด้วยน้ำตาแห่งความสุขขณะที่ฉันเขียนสิ่งนี้
ปีที่แล้วฉันได้รับการผ่าตัดมะเร็งเต้านมป้องกัน เมื่อฉันออกเดินทางเพื่อวิ่งเพื่อสิ่งที่ฉันรู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายเป็นเวลาหลายเดือนฉันก็ร้องไห้ ฉันกลัวฉันเต็มไปด้วยความสงสัยและฉันรู้สึกเหนื่อยล้ากับสิ่งที่อยู่ข้างหน้าฉัน คำถามและสิ่งที่ทำให้สมองของฉันเต็มไปด้วย แต่เมื่อร่างกายของฉันทำให้ฉันก้าวไปข้างหน้าทางเท้าฉันก็นึกถึงความแข็งแกร่งของฉัน เมื่อฉันปีนขึ้นไปในรถยนต์ของฉันฉันก็สัญญากับตัวเองว่าถ้าฉันทำมันผ่านการผ่าตัดปีหน้าฉันจะฝึกซ้อมครึ่งมาราธอน
กำลังจะเกิดขึ้นในสองสัปดาห์และเมื่อฉันพยายามหาสมดุลกับครอบครัวและเพื่อนและหาเวลาให้ฉันได้รับการเตือนอีกครั้ง …
บางครั้งการวิ่งหนีเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเรียนรู้วิธีวิ่งกลับ
ลิงก์ไปยังโพสต์นี้: วิ่งหนี
0/5
(0 บทวิจารณ์)
การแบ่งปันคือการดูแล!
แบ่งปัน
ทวีต
แบ่งปัน